EEN REIS IN BOLIVIA 1990
De cena viel wat tegen, maar we deden het er mee. Het was in het restaurant erg koud.
Alle deuren stonden open.
Zondag, 22 juli.
Kik was deze ochtend niet erg lekker, maar misschien druk ik me nu wat eufemistisch uit. In ieder geval waren we op zondag in Tarabuco en dat hadden we nauwkeurig gepland. In Tarabuco is er immers markt op zondag, die opgesierd wordt met folkloristische muziek en dans. Tarabuco is het Volendam van Bolivia. De vorige avond waren er al zoveel toeristen gekomen, dat er in het alojamiento geen plaats meer vrij was.
We wachtten tot tien uur, maar er veranderde niet veel. Alleen het aantal toeristen nam toe. Ze werden aangevoerd met bussen en vrachtauto's vanuit Sucre. Ik besloot toch eens te vragen aan de eigenaresse van het alojamiento. Ze keek me verbaasd aan. Muziek en dans? "No hay." Ja, tijdens carnaval, maar nu was er alleen maar markt. Er zou verder niets bijzonders gebeuren.
Dit leek ons een sterk argument om meteen te vertrekken. We hadden al een aantal foto's gemaakt. Wat zouden we nog verder moeten zoeken in Tarabuco?
Hanneke reed vaardig naar Sucre. De grote weg naar het vliegveld bleek afgesloten te zijn, maar min of meer toevallig belandden we op een parallelweggetje en kwamen toch goed uit. Bij het vliegveld was een stalletje, waar men juist aan de almuerzo zat. Dat leek mij ook niet gek en inderdaad kon ik voor ons vijven een almuerzo completo bestellen bij een aardig vrouwtje, dat volslagen in de war leek bij het aanschouwen van vijf gringo's. Na even wachten kwam ze ons dan ook vertellen, dat er alleen nog maar sopa was. Wel, dachten we, beter alleen soep dan niets. De borden waren vast niet vaker dan drie keer achter elkaar gebruikt zonder af te wassen en de soep smaakte goed. Het leven was weer aangenaam. Alleen Kik moest geen soep, hij was verre van OK.
Gesterkt door dit maal reden we richting Ravelo. Na enkele kilometers arriveerden we bij de pare, waar omstandig al onze gegevens werden opgeschreven, maar daarna mochten we doorrijden.
Na ongeveer 40 kilometer stopten we om eens te kijken of er cactussen te vinden
39