EEN REIS IN BOLIVIA 1990

EXIT

40

30

20

10

SORTIE

50

Woensdag, 4 juli.

Na een lange, onrustige nacht stond ik op met nog steeds hoofdpijn. Het was erg koud en we konden ons niet wassen. Bij een politiecontrôle bleken de beheerders van het aloja­miento ons niet goed te hebben ingeschreven, maar dat werd vlug verholpen. Zo snel mogelijk pakten we onze bagage in en verlieten Oruro.

Jan wilde wel rijden en aangezien je jonge jongens ook een kans moet geven, gaf ik graag het stuur over. Ik moet zeggen, dat hij een meer dan waardig vervanger van mij was.

We reden terug naar Caracollo, waar naast de afslag enkele stalletjes stonden, waar we konden ontbijten. We kozen voor een sandwich con huevo (= sandwich met ei) en een kop koffie. De koffie leek zelfs op koffie. Overigens dient een sandwich con huevo niet verward te worden met "pan con huevo". In het eerste geval is het broodje doorgesneden en ligt het ei er tussen, in het tweede krijgt men naast een niet doorgesneden broodje een spiegelei op een schoteltje. Men serveert of het een of het ander. Beide mogelijkheden tegelijk hebben wij nooit aange­trof­fen en het leidt tot misverstanden, als men net het verkeerde vraagt.

Buiten scheen de zon en we kwamen wat bij van de kou. Tijdens het eten van de sand­wich, die prima smaakte, wilde men voor ons de televisie aanzetten, maar die bleek stuk. Wij houden trouwens ook niet van ontbijt-televi­sie.

De reis werd vervolgd richting Cocha­bamba. Op de Cerro Pabellon waagden we onze eerste poging cactussen te vinden en hadden meteen succes: Lobivia pentlandii. Ook stond hier een tephro­cactus.

Tijdens het vervolg van de reis kwamen we steeds hoger, tot boven 4400 m. Het land­schap was spectaculair, maar troosteloos. Toch woonden hier mensen.///// We reden Challa, km 117 (tot Cochabam­ba), voorbij en bij km 99 op een hoogte van 3800 m probeerden we S. verticillacantha te vinden. Aan­vankelijk vonden we niets, maar er bleek een lobivia te groeien en Jeroen ontdekte aan de rand van een afgrond tegen een steen aangedrukt een kleine cactus: S. verticillacantha! En dat op km 99! Achteraf bleek, dat deze plant een digitorebutia was, wat uiterst interes­sant was. Bij km 77 gingen we weer zoeken en Kik vond al snel S. verticillacantha./////

Het leek ons een goed idee een aloja­miento in Quillacollo te zoeken. Je hoefde dan niet altijd Cochabamba in en uit te rijden. We belandden in aloja­miento Los Angelos. Het zag er heel aardig uit en er was zelfs stromend water, waarmee de

>

<

10