EEN REIS IN BOLIVIA 1990
waar we onmiddellijk herkend werden als de cactuszoekers van twee jaar geleden. De douche, die toen in aanbouw was, was nu klaar, maar er was geen stromend water, dus douchen was er nog niet bij. En de toiletten vond je eenvoudig op de geur! We ontbeten om 12 uur: een broodje ei.
Kik en ik hadden nog wel zin er op uit te gaan, de anderen verkozen in het hotel
te blijven. De temperatuur in Aiquile was aangenaam. We zaten op 2200 m hoogte.
We
wilden eens gaan kijken bij Novillero. De weg richting Sucre, die we daarvoor moesten
volgen, was breed en goed, maar erg stoffig. We keken nog even op de standplaats
van S. mentosa. Het bleek ons, dat deze planten nog massaal voorkwamen. Tegenover
de heuvel stond nog het huisje, waar ik twee jaar geleden Señora Velasquez met haar
kroost op de foto gezet had. Ik had wat kleding voor hun meegebracht, maar er was
blijkbaar niemand thuis.
Toen we verder reden naar het zuiden, zagen we op de hoogtemeter, dat we steeds lager kwamen en verwachtten op 2100 m eigenlijk geen sulco's meer. We namen de afslag naar Novillero. Hier stond een jongetje, dat wilde liften. Wij vroegen hem meteen naar espinas pequeñas, maar hij kende ze niet. We reden door tot ongeveer vijf kilometer na Novillero. De weg was tamelijk slecht en er leken geen mogelijkheden sulco's te vinden. Toen hield de weg ineens op in een dal van een beek. Tegen een rotswand groeiden slanke, zuilvormige cactussen, waarvan Kik een paar stekjes meenam.
We reden door naar Aiquile en keken nog eens, of de familie Velasquez thuis zou zijn. Moeder kwam er juist aan. Ze herkende ons wel, maar het werd ons niet duidelijk, of ze de kleding op prijs stelde.
Om vijf uur waren we terug in het hotel. Het was warm en we voelden het gemis van een douche. Nu bleek zich niet te ver van hotel "Los Escudos" een sauna te bevinden. We wisten niet, wat we ons van een sauna in Aiquile moesten voorstellen, maar dat bleek niet tegen te vallen. Het water was weliswaar niet erg warm, maar we spoelden ons lekker schoon. In het hotel kregen we water voor een kop echte Hollandse koffie, die we de afgelopen dagen wel gemist hadden.
Kik deed nog een opvallende ontdekking. Hij had de kamersleutel van hotel Panamericano in La Paz nog op zak.
In plaats van de gebruikelijke cena namen we nu eens "sil pancho", een groot, dun stuk vlees met rijst, twee aardappels, tomaat, gesnipperde ui en een spiegelei. "Milanesa" schijnt net zo iets te zijn, maar dan wordt het vlees gebakken in een omelet. We hadden het idee een vorstelijke maaltijd te hebben.
20