EEN REIS IN BOLIVIA 1990

EXIT

40

30

20

10

SORTIE

50

Studerende kinderen zijn duur. Mis­schien vroeg Pascual ons daarom Bs 70,- voor de overnachting? Never mind.
We reden Mizque uit en vroegen de weg naar Totora. Deze weg zou niet te berijden zijn. We vroegen nog enkele mensen, maar ze zeiden allemaal hetzelfde. Naar Totora kon alleen via Aiquile. Dat was wel niet helemaal ons plan, maar we namen er genoegen mee.

Het water in de Rio Mizque stond niet zo hoog als twee jaar geleden en we reden er gemakkelijk door heen. In de rio waren een paar eilandjes met manshoge struiken en voor mensen, die enige tijd een toilet hadden moeten ontberen, waren zij een geschenk uit de hemel.

Kort na de Rio Mizque zagen wij reusachtige zuilcactussen, Neocardenasiana herzogiana, waarvan natuurlijk een foto gemaakt moest worden. De mensen die daar woonden vertel­den, dat deze kolossen meer dan 80 jaar oud waren. Het leek me slim om meteen te vragen naar sulco's en wilde een foto uit mijn nektasje pakken. Tot mijn grote schrik had ik het tasje niet bij mij. Ik wist het onmiddellijk: ik had het laten hangen aan het bed bij Pascual Morales. Als de oude schurk het gevonden had, zou dat enige schade kunnen betekenen, want het bevatte naast mijn paspoort, vliegticket en rijbewijs ook nog $ 700,-.

Welgemoed reden we dus met grote snelheid terug naar Mizque en ik betrad ander­maal de stede van Señor Morales. Hij zat op een stoel op de binnenplaats en was verbaasd over mijn bezoek. Ik vertelde hem van het tasje en we gingen kijken. De bedden waren al afgehaald, maar hij had het tasje niet zien hangen. Blijkbaar was hij erg blij voor mij, dat ik het terug had. Daarom meende hij Bs 5,- te moeten vragen voor het bewaken van het tasje. Ik betwijfel, of ik nog eens bij Pascual Morales wil logeren.

Terug gingen we weer richting Aiquile. Onderweg zagen we twee vrouwtjes van hooguit 1,50 meter lang. Ik liet de foto zien van S. taratensis en vroeg naar planten met soortgelijke bloemen. Hoewel ze alleen maar Quechua spraken, begrepen ze mijn vraag. Ze legden uit, dat dat soort planten groeit tussen Santa Cruz en Chapare en hoewel onze kennis van Quechua vrijwel nihil is, begrepen we hen ook. Kik vereeuwigde de vrouwtjes en mij op een polaroid-foto, wat erg op prijs gesteld werd. De dames mochten de foto's natuurlijk houden. De stemming was opper­best.

In Aiquile aangekomen reden we de stad door, want we wisten, dat het tankstation aan de weg naar Totora ligt. Daarna gingen we weer naar hotel "Los Escudos",


>

<

19