EEN REIS IN BOLIVIA 1990
de Illampu. De weg was recht en er was weinig verkeer.
Al gauw zagen we llama's, die
natuurlijk op de kiek moesten, want we wisten nog van de vorige keer, dat je deze
dieren maar weinig tegenkomt.
In enkele volgende plaatsjes was een politiepost, waar de papieren gecontroleerd
werden en men soms een vrijwillige bijdrage vroeg voor het wachthokje of andere
onzin. Wij gaven steeds Bs 1,-
Het was al niet zo vroeg meer, dus wij besloten in Caracollo te overnachten. Daar gaat de weg naar het zuiden door naar Oruro, terwijl de afslag naar het oosten naar Cochabamba leidt. In Caracollo was een alojamiento, waar zelfs vier groezelige bedden vrij waren en misschien kwam er nog een vijfde vrij, maar dat zouden we pas een paar uur later horen. Daarbij kwam nog een bruiloft, die naast de slaapvertrekken gevierd zou worden. Het leek ons beter om door te rijden naar Oruro.
Mijn hoofdpijn was inmiddels vervelend geworden. Bij schemerdonker reden we Oruro
binnen, een vrij grote stad. Waar vind je daar een alojamiento? We kwamen uit bij
het busstation, waar zich een groot hotel bevond. Hier zouden we kunnen overnachten
voor Bs 80,-
In Bolivia heeft men de gewoonte de deuren van de eethuisjes open te zetten ten teken, dat men geopend is. We zaten dan ook gehuld in trui en winterjas aan tafel, op zijn Boliviaans.
Met een barstende koppijn ging ik naar bed, achteraf waarschijnlijk toch door de hoogte.
9