EEN REIS IN BOLIVIA 1990
straalkacheltje aan. Hier werd ons een voortreffelijke milanesa geserveerd. Moe,
maar voldaan gingen we om 9 uur naar bed.
Woensdag, 25 juli.
Om 7 uur waren we al weer present. Zou de warme douche werken? Het hield niet over, maar we deden het er mee. In het hotel was het vrij koud, maar toch werden er raampjes open gezet voor de frisse lucht.
Kik en Jan haalden de auto, die nog braaf op de Plaza stond. Eerst reden we weer naar het stalletje in Caracollo, waar we drie weken geleden een prima sandwich con huevo gegeten hadden. Het smaakte nu weer uitstekend.
Hanneke wilde de ruine van Tiahuanacu en de kerk van Laja graag zien. Kik refereerde
aan de Rausch-
De oude kerk van Laja was gesloten, een kleine teleurstelling voor Hanneke.
Tegen twee uur arriveerden we in Tiwanaku, waar de ruine ligt. Hanneke, Jeroen en Jan kregen mate de coca, want dat moesten ze ook eens proberen. Ze hadden niet het gevoel, dat ze hiervan een kick kregen. Daarna bezochten ze Tiahuanacu, terwijl Kik en ik onze reis evalueerden in het restaurant achter een bord soep en een flesje fanta.
Aan het Lago Titicaca is Lobivia maximiliana gevonden. We reden naar Guaqui, maar dat viel tegen. De plaats zag er niet aantrekkelijk uit en het gezicht op het meer was niet groots. Lobivia maximiliana zochten we niet eens meer.
Nu reden we in één keer door naar La Paz en wonder boven wonder reden we zo maar naar hotel Panamericano. Kik gaf de vergeten sleutel terug, waarvoor ze erg dankbaar waren.
We vonden een eethuis in de indiaanse wijk, dat er niet onaardig uitzag. De pollo dorado viel wat klein uit, maar een hamburguesa er na maakte heel wat goed. Het was heel druk op straat in de buurt van het hotel. Niet alleen waren allerlei winkeltjes open, maar ook via stalletjes werd er verkocht. En de entertenimientos werden druk bezocht, zaaltjes met computerspellen en tafelvoetbal. Bussen en taxi's reden af en aan en enkele vertwijfelde agenten probeerden zonder succes orde in de chaos te scheppen door middel van fluitsignalen.
45