EEN REIS IN BOLIVIA 1990
bergen allerlei kleuren, afhankelijk van de steensoort.
Voor Uncia deden zich weinig gelegenheden voor om cactussen te vinden. Om een van deze plaatsen liepen alleen Hanneke en Kik omhoog. Ik had niet zo veel zin meer, want sulco's zou ik toch niet meer vinden. Kik ontdekte één lobivia, waarvan hij niet kon zeggen, wat het zou zijn. Groter was de verrassing, die Hanneke mij bezorgde. Ze riep vanaf de heuvel: "Sulco's!" Ik rende meteen de helling op, maar moest op 10 meter afstand van dit wonder even op adem komen. Weer ontdekte ik, dat er op grote hoogte weinig lucht is. Deze laatste meters waren heel zwaar. De sulco bleek een digitorebutia te zijn.
Een eind verder gingen Kik en Jeroen het veld in. Jeroen vond een cactusbloemetje zonder cactus. De plant bleek zich onder de grond teruggetrokken te hebben: Neowerdermannia vorwerkii. Hij vond nog een tweede exemplaar, ook met een bloemetje en onder de grond.
We waren al vroeg in de middag in Uncia, een mijnwerkersplaats. Mensen waren bezig in het afval van de mijn nog erts te zoeken.
We reden meteen door naar Llallagua, ook al een plaats met mijnbouw. Hier konden we tanken en daarna zetten we koers naar Oruro. We waren de stad net uit, toen de auto begon te stinken. Kwam dat door de net getankte benzine? De tank was inderdaad voller dan vol gedaan. We konden verder niets vinden.
Onderweg pikte ik een lifter op, die naar Oruro wilde. Wij hadden inderdaad plaats in de auto, maar het zitcomfort op de achterbank bleek niet berekend op vier personen. Mijn metgezellen waren dan ook niet onverdeeld gelukkig met mijn humane gebaar.
Onderweg reden we langs een bus, die kennelijk over de kop geslagen was. Als je dat gezien hebt, wordt de lust om per bus door Bolivia te reizen aanmerkelijk bekoeld.
Het was al schemerig, toen we het Lago Poopo passeerden. Hiervan was dan ook nauwelijks iets te zien.
Korte tijd later arriveerden we in Oruro. We wilden nu wel eens behoorlijk eten en slapen en warempel, we vonden een aardig hotel. Er was een warme douche, maar die zou alleen 's ochtends werken.
De auto kon niet voor de deur blijven staan, maar dichtbij was een garage, waar je parkeren kon. Wij konden echter de garage niet vinden. Dus werd de Toyota eenvoudig op de Plaza geparkeerd. We vonden een eethuisje, waar voor de verandering de deur nou eens niet open stond, sterker nog, er stond een elektrisch
44