EEN REIS IN BOLIVIA 1990
Om half twaalf verlieten we het pand. We stapten in de gele bus met "N", die op de lengte van de gemiddelde Boliviaan gebouwd was, dus stootten we allemaal op Hanneke na ons hoofd tegen het dak. In het centrum aangekomen liepen we nog eens naar de boekenstalletjes.
Jeroen en Jan hadden geen zin meer, Kik wilde naar het bodemkundig instituut, dus Hanneke en ik bleven achter om de kaarten te halen. We gingen te voet, want we hadden een plattegrond bij ons en tijd in overvloed. Gemakkelijk kwamen we bij een rotonde, die we herkenden. Hier stond een bedroefde Boliviaan met een dure auto, waarvan de motor afgeslagen was, waardoor het verkeer geblokkeerd werd. We ontdekten, dat wachtende Bolivianen vaardig met de claxon zijn.
Onze plattegrond was vrij summier, wat het vinden van de juiste weg niet eenvoudig maakte. Na een fikse wandeling stonden we om kwart drie tot onze verrassing weer op het punt, waar we vertrokken waren. Geen nood. We namen een taxi en om klokslag drie uur waren we weer bij het instituto.
We waren nu zeker al goede bekenden geworden, want bij het inleveren van ons paspoort kregen we een badge met "11" er op en konden zonder geleide doorlopen. Weer was men buitengewoon vriendelijk. De kopieën waren nog niet klaar. De originelen werden nauwkeurig gecheckt, of ze er allemaal waren. Toen de kopieën gebracht werden, liep men nog eens na, of er niets ontbrak en daarna lieten ze mij nog eens kaart voor kaart zien. Het was echt allemaal in orde. Tegen vier uur vertrokken we met de kaarten, namen weer bus "N" en kwamen terug in ons hotel.
Het werd tijd om soevenirs te kopen, echt iets voor Hanneke, die Jan tegen wil en dank meesleurde.
We ontdekten een Japans restaurant, "Tokio", waar men uitsluitend spaghetti serveerde, met of zonder kaas, naar wens. Dat trof, want we waren net van plan buitenlands te gaan eten. Nu bleek echter, dat spaghetti zonder kaas toch mét kaas werd gemaakt. Wij klaagden hier over, waarna het snel werd opgelost. Ze namen de borden weer mee en verborgen de kaas onder een laag tomatensaus. Welke gringo zou dat nou merken? Jeroen wel, dus die zette er geen mond aan.
De avond werd besloten met bridgen.
48