EEN REIS IN BOLIVIA 1990

EXIT

40

30

20

10

SORTIE

50

Zaterdag, 30 juni.

Om half vier 's middags waren we er klaar voor. Alles stond gepakt en ge­zakt. Alles wilde zeggen: een minimum aan bagage. Ik had bijvoorbeeld alleen een "veldbroek" en een nette broek mee, een aantal T-shirts, onderbroeken en twee paar schoe­nen. Hanneke had natuur­lijk wat meer kleding bij zich en een opvallend grote hoeveelheid schoenen. Verder waren we gewapend met ettelijke fototoestel­len en een filmcamera, 50 diafilmpjes en 25 super-8 filmpjes.

Voor de familie Velas­quez uit Aiquile hadden we kleding mee en voor Sandra, het meisje uit Epizana, een casset­terecorder.

We werden uitgeleide gedaan door Riet­te, Jolanda, de ouders van Jan en van Kik. Onder een wat dreigende lucht reden we naar Schiphol. De anderen gingen inchec­ken, maar Riette en ik zouden eerst de auto nog naar de parkeerplaats brengen. Dat is voor de gemiddelde Ne­derlander geen onoverkome­lijk probleem. Ik reed echter het bord "Lang parkeren" moeiteloos voorbij en bevond me onmid­dellijk daar­na op de snelweg naar Den Haag. Niets ernstigs: na een aantal kilome­ters konden we de snelweg ver­laten en rechts­omkeert maken.

Op Schiphol begon het te hozen. Het was vreemd, dreigend weer; zo donker, dat er amper gefilmd kon worden. Toen we in het vliegtuig, een Boeing 737 van de Lufthan­sa, stapten, leek het wat beter. Maar na een minuut of tien vliegen kwa­men we in een luchtzak en vielen een flink stuk naar beneden, wat vergezeld ging van een hoop lawaai. Voor diege­nen die voor het eerst vlogen, Jan en Jeroen, onge­twijfeld een ontmoedigende gang van za­ken. Ik zag ook andere medepas­sagiers wat groen worden.

Toch werd Fr­an­kfurt zonder sch­ade aan personen en/of bagage bereikt. De pas­sagiers in transit moesten zich nu via een uiterst lange weg (wegens verbou­wing) naar een ruimte begeven, waar je kon zitten wachten of voor niets in de rij staan. Wij kozen op aanwijzing van Kik voor het eerste, want hij had geïn­formeerd. Bij de informatiedesk was hem gezegd, dat we naar de uitgang behorend bij het vlucht­nummer zouden moeten gaan, zodra dat bekend was. En dit zou bekend zijn bij de aankomst van het vliegtuig. Het ging bijna volgens plan: toen het gate-nummer be­kend was, moesten wij uitchecken om via de vertrekhal bij Avianca weer in te chec­ken. Verrassend.

Om 11 uur vertrokken we in een Boeing 747, niet naar Caracas zoals op het ticket vermeld stond, maar naar Madrid. Achter Hanneke zat een enigszins ge­stoorde

>

<

2