EEN REIS IN BOLIVIA 1990
Zuidamerikaan, die meer lawaai maakte dan ons wenselijk voorkwam. Enkele stoelleuningen bleken niet verplaatsbaar, o.a. die van Hanneke, waardoor zij een minder aangename reis tegemoet ging zien. We zaten nog maar amper, of er werd al een maaltijd geserveerd.
Om 1 uur 's nachts arriveerden we in Madrid, waar we het vliegtuig moesten (of mochten?) verlaten met onze "personal" bezittingen, dus alle bezittingen of ging het alleen om het hoognodige? Ons Spaans en Engels bleken niet voldoende om de boodschap, die enkele keren werd herhaald, te ontcijferen. Wij waren gelukkig niet de enigen met dit probleem.
Iedereen, dus wij ook, sjokte met alle handbagage het vliegtuig uit, waarna alle tassen nauwkeurig werden onderzocht op bommen en handgranaten, die door ons mogelijk het vliegtuig uitgesmokkeld werden.
Na een flinke wandeling van ettelijke trappen op en af naar niemand wist waar mochten we een uurtje wachten in een soort wachtkamer, die al redelijk vol was. Maar ook hier werden we verder gestuurd.
Een Spaans sprekende medepassagier had berekend, dat we al twee kilometer hadden moeten lopen, zodat de totale wandeling wellicht vier kilometer zou worden. Dit bleek onjuist: we moesten alleen maar naar de juiste gang, te weten gang 1, want die was voor Caracas. We stonden net op de goede plaats, toen gang 1 Santo Domingo als bestemming toegewezen kreeg en wij moesten verhuizen naar gang 2. Je hebt dan altijd mensen, die vooraan moeten staan, maar deze hadden nu eens geen geluk. Ook gang 2 leidde naar de vlucht naar Santo Domingo. Caracas was kennelijk van het reisschema geschrapt. Jammer voor Rop Douwes, die dus niet de door hem gewenste foto's van het vliegveld zou kunnen krijgen.
Het was inmiddels al laat geworden, maar we konden nog niet gaan slapen: eerst moest er weer gegeten worden, ongeveer half vier 's nachts. Een en ander vraagt enige aanpassing, maar aangezien we op weg waren naar een gebied met een tijdsverschil van 6 uur, dus we konden het wel waarderen. Overigens waren de maaltijden niet slecht.
Zondag, 1 juli.
We sluimerden of sliepen wat en toen ik wakker werd, zag ik achter mij de dageraad gloren. Normaal gesproken zou het nu na een half uur licht zijn, maar omdat we met het draaien van de aarde meevlogen, duurde deze situatie enkele uren. En
3