Page 32

EEN REIS IN BOLIVIA 1990

eetgelegenheden. Ons restaurant bleek op verschillende manieren kip te bereiden en dat smaakte lang niet slecht. Ook Jeroen deed weer overtuigend mee, maar hij had zijn bord nog maar net leeg, toen hij haastig de tafel verliet om het toilet te bezoeken. Dat deed hij dermate fanatiek, dat wij kort daarna ook maar vertrokken en eigenlijk nooit meer terug durfden komen.

We slenterden nog langs een aantal stalletjes, waar de meest uiteenlopende dingen aangeboden werden tot zelfs draagbare PC's! Kik en ik hadden de anderen ook melding gemaakt van de hamburguesas in Sucre. Jan en ik zagen dat wel zitten. Een hamburguesa kostte Bs 1,-, als je er geen gebakken aardappels bij nam.

Dinsdag, 17 juli.

Kik wilde graag naar Potosi om Lobivia rossii te zoeken. Aanvankelijk wilden we er met ons allen heen, maar nu Jeroen niet lekker was, ging Kik samen met Jan. Ik vond het niet zo erg, want ik had Potosi al eens bezocht. Het was er toen koud en de lucht was ijl. Zelfs een bezoek aan de Cerro Rico zou mij niet enthousiast kunnen maken voor Potosi.

Hanneke en ik maakten een afspraak met een taxi-chauffeur om ons richting Los Alamos te brengen. De man keek ons slim aan. Hij probeerde in te schatten wat voor maximale prijs hij zou kunnen vragen en wat de kosten zouden zijn. Hij wist niet, waar Los Alamos lag, zelfs Barranca kende hij niet, hoewel dat maar 12 kilometer van Sucre ligt. Toen ik hem verzekerde, dat het niet meer dan 30 kilometer was en de weg waarschijnlijk goed berijdbaar, vroeg hij Bs 90,-, waarmee wij akkoord gingen. Om 12 uur zou hij voor het hotel staan met zijn taxi. De man verbaasde zich er over, dat ik rond Sucre veel beter de weg wist dan hij.

We zwaaiden Kik en Jan uit, zetten een kop koffie en wachtten tot twaalf uur. Jeroen was behoorlijk opgeknapt, dus we konden er weer tegen aan.

Met de taxi waren we al gauw in Barranca. Kik had mij gevraagd bij hacienda Barranca enkele L. obrepanda na te verzamelen. We stopten bij de hacienda, een huisje van misschien 5 meter lang en 3 meter breed. Onmiddellijk gingen de bewoners met houwelen op pad om eventueel alle cactussen uit te roeien. Ik begon onmiddellijk "bastante!" te roepen, maar kon toch niet verhinderen, dat het aantal uitgestoken planten groter was dan gepland.

Welke sulco-freak wil niet S. frankiana en S. alba zelf ontdekken? Enkele kilometers verder stond een ideale heuvel, hoewel wat steil. Ik herinnerde mij, wat