EEN REIS IN BOLIVIA 1990

EXIT

40

30

20

10

SORTIE

50

kelijk verboden was. Hij werd afgevoerd.

In de hal zouden we een mevrouw ontmoe­ten, die er voor zou zorgen, dat we geen $ 15,- airport-tax hoefden te be­talen. Nu bleek, dat we aan een loket een papier konden krijgen, dat de air­port-tax zou opheffen, als we een an­der papier konden overleggen. Dat kon­den we niet, maar we kregen toch het gewenste formuliertje. Helaas was dit onvol­doende, want we moesten toch ook het eerste papier hebben. Dat had men ons gisteren moeten geven, maar omdat we de laatsten waren, was men al ver­trokken. Nu bleken er gelukkig nog veel meer loketten te zijn en aan een er van kon men ons helpen. We kregen het ge­wenste papier en enkele stempels in ons paspoort, waarna we ongehinderd konden inchecken. Iedereen wilde aan het raam zitten om straks een blik op de Andes te kunnen werpen. Dat kon ook gemak­kelijk, want het vliegtuig was lang niet vol.
Het was jammer, dat het nogal bewolkt was, maar naarmate we Lima na­derden, werd het helderder en kregen we een adembenemend uitzicht op de Andes.

Lima werd bereikt in de mist. We kwamen aangevlogen vanaf de Grote Oceaan. Deze bleek echt te bestaan.

Voor het wachten in Lima op het vlieg­veld moesten we weer een stempel in ons paspoort krijgen, hetgeen mogelijk was, als je van te voren een formuliertje had ingevuld. Geen hond kijkt naar deze formuliertjes, dacht ik. Ik had als geboorteda­tum 2-7-1990 ingevuld, maar dat werd wel even hersteld! Wel­licht zag ik er te oud uit voor deze datum.

Een wachttijd van zeven uur brak aan. Er bleek zich bij de vertrekhal een cafe­teria te bevinden, waar wij een bridge-drive nieuwe stijl ontwikkelden: wie speelt krijgt het aantal verdiende pun­ten verminderd met het aantal kaartpun­ten boven 20 vermenigvuldigd met 60. Wie down gaat vliegt er uit en moet plaats maken voor degene, die in de "wachtkamer" zit. Al spoedig bleken enkelen van ons tegen een aanzienlijke negatieve score aan te kijken, maar dat werkte misschien wel stimule­rend.

Na verloop van tijd gingen we maar eens informeren, wanneer we moesten in­checken. Bleken we niet op de passa­gierslijst voor te komen! Dit werd e­venwel vlug verholpen. Er waren precies vijf plaatsen vrij in het vliegtuig van Eastern Airlines en wij waren ook met ons vijven. Het leek niet onwaarschijn­lijk, dat de vrije plaatsen inderdaad voor ons bestemd konden zijn.

Na een vertraging van minder dat twee uur landden we in La Paz. In het vlieg­tuig hadden we ons mentaal al zitten voorbereiden op de effecten van het verblijf op

>

<

6