EEN REIS IN BOLIVIA 1990

EXIT

40

30

20

10

SORTIE

50

grote hoogte, want het vliegveld "El Alto" ligt nog steeds op ruim 4000 meter hoogte. Tot onze verrassing had­den we hoegenaamd geen probleem. Mis­schien kwam dat, omdat we al een dag in Bogota op 2500 m hoogte hadden doorge­bracht. Snel ver­lieten we de aankomst­hal en ontmoetten onmiddellijk een vrien­delijk taxichauffeur, die ons voor $ 10,- naar hotel Panamericano bracht, waar we voor $ 5,- per persoon onderdak vonden. Naderhand bleek ons, dat de taxichauf­feur te veel gevraagd had, want toen we vier weken later terugge­bracht werden, kostte de rit Bs 20,-, en dan nog wel bergopwaarts.

Dinsdag, 3 juli.

Toen ik 's morgens opstond, had ik een lichte hoofdpijn. Jeroen en Jan sliepen nog, dus stelden Kik en ik voor eerst de auto bij Oscar Crespo te halen. Deze bleek een keurige zaak te hebben. Ze hadden mijn brief ontvangen en dat maakte de zaak nog eenvoudiger. Wij konden kiezen uit drie jeeps van het merk Toyota, waarin we met z'n vijven behoorlijk konden zitten, terwijl er ook nog voldoende plaats was voor de bagage. We moesten per dag $ 39,- beta­len, per kilometer $ 0,39. Elke zevende dag was vrij. De zakelijke afwikkelin­gen ver­liepen vlot en al snel konden we rij­den.

Eerst moest er benzine ge­tankt worden, want de auto werd met een bijna lege tank afgeleverd. Het tankstation werd redelijk gemakkelijk gevonden. De ben­zineprijs bleek mee te vallen: Bs 1,10 per liter, terwijl bij het wisselen de koers was: Bs 3,10 voor $1,-.

Met een volle tank moesten we nu proberen hotel Panamericano terug te vinden. Dit bleek niet zo eenvoudig. We wilden in omgekeerde richting terugrijden, maar we reden al snel een straat voor eenrich­ting-verkeer in. Daar stonden mensen naar ons te zwaaien, dus wij zwaaiden blijmoedig terug. Even later zwaaide men al weer. Dat kon haast niet. Niemand kende ons hier en onbekende gringo's kunnen toch niet zo populair zijn. We ontdekten, dat deze manier van zwaaien aanduidde, dat we een fout maakten. We keerden dus de auto en reden terug. Een straat voor eenrich­ting-verkeer is te herkennen aan een gele pijl onder het bord met de straatnaam, maar voor het gemak zijn de gele pijlen meestal weggelaten, want iedereen weet het immers wel!

De omzwervingen waren nog niet ten einde. Weliswaar kwamen we in de Indiaanse wijk, maar we hadden geen flauw idee, waar we heen moesten. Het

>

<

7